Γονιδιακή δομή του μελισσιού και συμπεριφορά σύζευξης του.

Η γονιδιακή δομή του μελισσιού

Σε αντίθεση τώρα με έναν πολυκύτταρο οργανισμό, αυτόν που ονομάσαμε οργανισμό δεύτερης τάξης, το μελίσσι διαφέρει ως προς το θέμα της γονιδιακής σύνθεσης των κυττάρων τους. 

Στον άνθρωπο, ως παράδειγμα πολυκύτταρου οργανισμού, τα σωματικά κύτταρά του έχουν όλα τα ίδια γονίδια μεταξύ τους. 

Στο μελίσσι αντίθετα, τα αντίστοιχα σωματικά κύτταρα, δηλαδή οι εργάτριες, έχουν κατά ομάδες διαφορετική γονιδιακή σύνθεση, ανάλογα με τον πατέρα (κηφήνα) από τον οποίο προέρχονται. 

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι μια βασίλισσα ζευγαρώνει συνήθως με περισσότερους από δέκα κηφήνες, ένα φαινόμενο που οι βιολόγοι ονομάζουν "πολυανδρία". Αντιπροσωπευτικό δείγμα σπέρματος από όλους αυτούς τους κηφήνες περιέχεται στη σπερματοθήκη της βασίλισσας, μέσα στην οποία τα σπερματοζωάρια ζουν και είναι γόνιμα για μερικά χρόνια.

Συμπεριφορά σύζευξης του μελισσιού

Όπως είναι γνωστό, οι κηφήνες με τους οποίους ζευγαρώνει μια βασίλισσα προέρχονται κατά κανόνα από άλλα μελίσσια (Winston 1987). 

Οι κηφήνες δεν προσέχουν καθόλου μια νεαρή και ασύζευχτη ακόμα βασίλισσα και δεν προσελκύονται από αυτήν, όσο τα αναπαραγωγικά αυτά άτομα (οι γαμέτες των μελισσιών) παραμένουν μέσα στην κυψέλη. 

Αντίθετα, η φυσική επιλογή λειτούργησε έτσι ώστε βασίλισσα και κηφήνες να προσελκύονται αμοιβαία και να ζευγαρώνουν μόνον κατά τη διάρκεια της πτήσης, δηλαδή εκτός κυψέλης. 

Και ακόμη η φυσική επιλογή έδωσε τέτοια τροπή στην εγγενή αναπαραγωγή των μελισσιών, ώστε το ζευγάρωμα να γίνεται σε ορισμένες και σταθερές από χρονιά σε χρονιά περιοχές, τους λεγόμενους "τόπους συγκέντρωσης των κηφήνων".
Σε αυτές τις περιοχές οι κηφήνες μαζεύονται από πολλές κυψέλες (μελίσσια), πολλές φορές μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη δική τους κυψέλη, σχηματίζοντας ένα σμήνος σε ύψος πάνω από 20 μέτρα και περιμένοντας εκεί την εμφάνιση παρθένων βασιλισσών. 

Οι βασίλισσες προσελκύονται στις περιοχές αυτές με τις οσμές που έχουν οι φερομόνες των κηφήνων. 

Είναι φανερό ότι η βασίλισσα ζευγαρώνει στους τόπους συγκέντρωσης των κηφήνων σε συνθήκες παμμιξίας, χωρίς να αποκλείονται και οι κηφήνες αδέλφια της από τη σύζευξή της αλλά με σχετικά μικρή συχνότητα.
Η συγκεκριμένη συμπεριφορά σύζευξης των μελισσιών, όπως αυτή σκιαγραφήθηκε πιο πριν, αποτρέπει σε πολύ μεγάλο ποσοστό την κλειστή συγγενική αναπαραγωγή στην κοινή μέλισσα Α. mellifera, με ευεργετικές επιπτώσεις στα επί μέρους μελίσσια αλλά και στο ίδιο το είδος ως σύνολο. 

Η πρώτη και πολύ σημαντική επίπτωση είναι ότι μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία περιορίζονται σε ποσοστό γύρω στο 5% οι περιπτώσεις που ένα ωάριο της ζευγαρωμένης πλέον βασίλισσας θα γονιμοποιηθεί με ένα σπερματοζωάριο από κηφήνα αδελφό της. 

Τέτοια αβγά, παρότι γονιμοποιημένα, δίνουν γένεση σε κηφήνες, τους λεγόμενους "διπλοειδείς", οι οποίοι όμως απορρίπτονται από τις εργάτριες μέλισσες ήδη από τα πρώτα στάδια της μετεμβρυακής τους ανάπτυξης, δηλαδή ενώ ακόμη αυτοί βρίσκονται ως λάρβες (σκουληκάκια) μέσα στα ανοιχτά κελιά τους. 

Σε συνθήκες λοιπόν παμμιξίας τα άδεια κελιά στις κηρήθρες ενός υγιούς κατά τα άλλα γόνου είναι πολύ λίγα, δηλαδή ο γόνος είναι συμπαγής και αυτό αποτελεί σημάδι ευρωστίας του μελισσιού.
Η δεύτερη ευεργετική επίπτωση στην κοινή μέλισσα από το σύστημα της παμμικτικής σύζευξης είναι η μεγάλη γενετική παραλλακτικότητα μέσα στο είδος, η οποία επιτρέπει γενικά στα διάφορα είδη των έμβυων όντων (ζώων και φυτών), να προσαρμόζονται και να επιβιώνουν με μεγαλύτερη επιτυχία στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος.

πηγη: Μιχαήλ Δ. Υφαντίδη Καθ. Μελισσοκομίας Α.Π.Θ.