Γλυκάνισος , γλυκανθής, άνισος, Ιλίκιον, πιμπινέλα ( Pimpinella anisum )

Ποώδες ετήσιο φυτό χνουδωτό, με ύψος μέχρι 90 εκατοστά το περισσότερο, που καλλιεργείται από την αρχαία εποχή.
Ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων.

Στην Ελλάδα καλλιεργείται σε περιορισμένη έκταση, σε περιοχές της βορείου Ελλάδος.
Τα φύλλα στη βάση του φυτού είναι απλά, ενώ τα φύλλα ψηλότερα στους μίσχους είναι πτεροειδή και χωρίζεται σε πολλά μικρά φυλλαράκια .
Το γλυκάνισο έχει άνθη μικρά λευκά σε σκιάδια αρκετά μεγάλα.
Έχει καρπό αυγοειδή, χνουδωτό.
Γλυκάνισο καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά στην Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή , ενώ ήρθε στην Ευρώπη για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Όπως με όλα τα μπαχαρικά, η σύνθεση του γλυκάνισου ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με την προέλευση και τη μέθοδο καλλιέργειας.

Αυτές είναι οι τυπικές τιμές για τα κύρια συστατικά.

Υγρασία: 9-13%

Πρωτεΐνη: 18%

Λιπαρά πετρελαίου: 8-23%

Αιθέριο έλαιο: 2-7%

Αμύλου: 5%

Ν-ελεύθερο απόσπασμα: 22-28%

Ακατέργαστες ινώδεις ουσίες: 12-25%

Οι σπόροι του είναι φαρμακευτικοί και αρωματικοί.
Συνήθως χρησιμεύει στην παρασκευή γλυκισμάτων και άρτων, για αρωματισμό ποτών και για παραγωγή αιθέριου ελαίου, που είναι χρήσιμο στη φαρμακοποιία, ποτοποιία και μυροποιία.
Υπάρχει και άλλη ποικιλία το (Pimpinella Saxagraga) που το συναντούμε στην Ελλάδα με 6 διαφορετικές ποικιλίες και του οποίου η ρίζα είναι φαρμακευτική.
Ο Διοσκουρίδης το ονόμαζε έμπετρον.
Βότανο γνωστό από την αρχαιότητα.
Ο Ιπποκράτης (460-370π.Χ.) πίστευε ότι ο γλυκάνισος σταματούσε το φτάρνισμα.
Θεόφραστος και Διοσκουρίδης το αναφέρουν ως άνισον, ενώ ο Πλίνιος αναφέρεται στη θετική δράση των σπόρων σε προβλήματα στομάχου.
Οι αρχαίοι Έλληνες το συνιστούσαν στα κρυολογήματα.
Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το γλυκάνισο σε ένα ιδιαίτερο γλύκισμα που το έτρωγαν μετά το γεύμα τους για να χωνεύουν.
Στην Κίνα το χρησιμοποιούν εδώ και χιλιετίες για φουσκώματα και καθαρή αναπνοή.
Οι πρώτοι Άγγλοι βοτανολόγοι το σύστηνα για λόξιγκα, παραγωγή γάλακτος , πονοκέφαλους και άσθμα.
Στην Κρήτη έβραζαν τους σπόρους του γλυκάνισου και το έδιναν στα βρέφη για τα εντερικά αέρια.
Τους χρησιμοποιούσαν ακόμη για την κατασκευή ούζου από ρακή.
Έβγαζαν και ένα είδος λεβάντας σαν κολόνια για τα κορίτσια.
Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιείται κύρια ο σπόρος και η ρίζα του φυτού. Συλλέγεται Μάρτιο – Απρίλιο και Σεπτέμβριο - Οκτώβριο

Επειδή το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου αποβάλλεται από τον οργανισμό τμηματικά και από την αναπνοή, συμβάλλει στον καθαρισμό των φλεμάτων από τους αναπνευστικούς οδούς.
Προτιμά τα ελαφρά, γόνιμα, καλά στραγγιζόμενα εδάφη.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρους και μοσχεύματα.
Ανθίζει από μέσα Ιουνίου μέχρι και τέλος Αυγούστου.
Δίνει νέκταρ και γύρη σε μεγάλες ποσότητες.

***Η κολλώδης επιφάνεια των ταξιανθιών προκαλούν στις μέλισσες σπάσιμο των φτερών και γενικά γρήγορο θάνατο των συλλεκτριών, που μαζί με το μπλοκάρισμα του γόνου έχουμε μεγάλη εξασθένηση των μελισσιών.
Καλό είναι τα μελίσσια να μεταφέρονται στον Γλυκάνισο, μετά την έναρξη της ανθοφορίας, για να αποφύγουμε τους ψεκασμούς, που γίνονται για αντιμετώπιση των προνυμφών ( Anarsia lineatela ) πριν την άνθιση των φυτών.( Λιάκος Βασίλης )