Εξωτερική τροφοδοσία.

Μολονότι το θέμα της εξωτερικής τροφοδοσίας είναι βασική μελισσοκομική πρακτική και δεν πρέπει να αποτελεί ερώτημα για τον μελισσοκόμο,  επαναλαμβάνω την τοποθέτηση που έκανα πριν από αρκετό καιρό για το θέμα αυτό. 

Τροφοδοσία με σιρόπι, μέλι, ισογλυκόζη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή υδατανθράκων, ΔΕΝ  πρέπει να γίνεται εξωτερικά με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο. 

Οι μέλισσες που θα εντοπίσουν τη πηγή, θα πληροφορήσουν και τις υπόλοιπες συλλέκτριες της κυψέλης, και σύντομα θα δημιουργηθεί συνωστισμός, ανταγωνισμός, μεταφορά της τάσης συλλογής, στα μελίσσια του μελισσοκομείου και έντονη τάση λεηλασίας. 

Με το συνωστισμό δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες μετάδοσης ασθενειών μεταξύ των μελισσών και με την λεηλασία, προκαλούνται απώλειες μελισσών αλλά και ολόκληρων μελισσοκομείων στη συνέχεια. 

Παράλληλα με τη λεηλασία και την διασπορά ασθενειών η υγρή τροφοδοσία δημιουργεί και άλλα προβλήματα όπως: 

α) Σε χαμηλές θερμοκρασίες, η θερμοκρασία της υγρής τροφή μειώνεται σε βαθμό που δεν μπορούν οι μέλισσες να τη συλλέξουν, 

β) από τον εξωτερικό τροφοδότη συλλέγουν  τροφή  όλες οι μέλισσες που βρίσκονται σε ακτίνα συλλογής και αυτό σημαίνει σπατάλη υλικού, 

γ) ταλαιπωρείται  το μελίσσι το οποίο αναγκάζεται να στείλει συλλέκτριες να συλλέγουν μια τροφή την οποία θα μπορούσαν με τους εσωτερικούς τροφοδότες να την είχαν άμεσα στη κυψέλη τους, 

δ) επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα μελιού σε γειτονικά μελισσοκομία που δεν θα ήθελαν να τροφοδοτήσουν εκείνην την περίοδο και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για γειτονικά μελισσοκομεία τα οποία πιθανόν να  ασκούν βιολογική μελισσοκομία.                                                        

Ο συνωστισμός στο νερό δεν δημιουργεί λεηλασίες αλλά είναι σημαντικό να είναι τρεχούμενο ή να ανανεώνεται ή να προστατεύεται από τα περιττώματα των εντόμων ώστε να μην αποτελέσει πηγή ασθενειών για τις μέλισσες. 

Επίσης σε μελισσοκομεία που γειτνιάζουν με στάνες αγροτικών ζώων, βρέθηκαν στο μέλι τους, μικρές συγκεντρώσεις υπολειμμάτων αντιβιοτικών (τετρακυκλίνες, σουλφοναμίδες κ.ά ), συνήθως <30 μg/kg,  τα οποία νόμιμα οι κτηνοτρόφοι  βάζουν στις ποτίστρες νερού.

πηγή: Ανδρέας Θρασυβούλου, καθηγητής Μελισσοκομίας, Α.Π.Θ.