Το πρόβλημα της Βαρροάσης ,δηλ. των παρασίτων βαρρόα, που απασχολεί τη μελισσοκομία είναι έντονο, το κορυφαίο, που πολλές προσπάθειες έγιναν και γίνονται, για την καταπολέμηση αυτού του παρασίτου.
Όμως άλυτο παραμένει παρά τις πολλές χημιοφαρμακευτικές έρευνες και εφαρμογές σκευασμάτων εγκεκριμένων και δοκιμαστικών που βέβαια αντιμετώπισαν μέρος του προβλήματος ισάξιο με τις αρνητικές επιπτώσεις τους, όπως τοξικότητα στις μέλισσες, στα προϊόντα τους αλλά και ανθεκτικότητα στα βαρρόα. Γενικά ένα αδιέξοδο.
Έτσι άρχισε η αναζήτηση βιοτεχνικών μεθόδων, που βασίζονται στη βιολογία της μέλισσας, αλλά και του βαρρόα και στη βασική κυρίαρχη σκέψη ότι αυτά τα παράσιτα βαρρόα παράγονται σε τριπλάσιο αριθμό στα κηφηνοκελιά, απ’ όσα παράγονται σε εργατικά, επειδή χρειάζονται 3 μέρες περισσότερο χρόνο για την εκκόλαψή τους, από το χρόνο των εργατικών κελιών. Και αυτός ο χρόνος υπάρχει στα κελιά που εκτρέφονται οι κηφήνες.
Τα βαρρόα λοιπόν, που γνωρίζουν τις νεαρές οικιακές μέλισσες αναρριχώνται σ’ αυτές και όταν με την όσφρησή τους εντοπίσουν λάρβα κηφήνα μπαίνουν στο κελί της.
Τα άγρια μελίσσια χτίζουν περίπου 17% κηφηνοκελιά και σ’ αυτά αναπαράγεται περισσότερο το βαρρόα, οπότε προκύπτει και η κατάρρευσή τους.
Έτσι, από το αποτύπωμα (στάμπο, ανάγλυφο) που υπάρχει στα φύλλα των κηρηθρών, από την παραγωγή τους, χτίζονται εργατικές κηρήθρες, που περιέχουν μειωμένα κηφηνοκελιά ,κατά 4%.
Γενικότερα όμως είναι διαπιστωμένο ότι ,από 50-60 ,δηλ. το 5% από κηφηγόνα, προκύπτουν τόσα βαρρόα, που θα χρειάζονταν 1000 εργατικά κελιά. Και αυτό σημαίνει ,ότι πρέπει να μην αφήνουμε την ολοκλήρωση της εκτροφής κηφηγόνου, αφού είναι διαπιστωμένο ,ότι η μείωσή του από 4% σε 3,2% του κηφηγόνου μειώνει τον πληθυσμό των βαρρόα κατά 25%.
Είναι λοιπόν βάσιμο ότι οι μελισσοκόμοι πρέπει να αφαιρούν πλαίσια κηφηγόνου, ώστε να μην παράγονται βαρρόα από αυτά.Και γιαυτό το σκοπό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κηφηνοπλαίσια σαν παγίδες (αφού τα προτιμούν), για να αφαιρούμε κηφήνες. Δηλαδή να ετοιμάσουμε τέτοια κατάλληλα και ειδικά κηφηνοπλαίσια, που εφαρμόζονται πολύ σε άλλες χώρες.
Οπότε τοποθετώντας σε κάθε μελίσσι ένα τέτοιο κηφηνοπλαίσιο-παγίδα, θα υποχρεωθούν οι βασίλισσές τους να γεννήσουν σ’ αυτά κηφηνοαυγά, που λίγο πριν αρχίσει η εκκόλαψη στις λάρβες, αφαιρούμε αυτά τα κηφηνοπλαίσια-παγίδες, για την καταστροφή τους, ώστε να μην παραμείνουν στα μελίσσια τα βαρρόα.
Και είναι διαπιστωμένο, ότι αυτή η διαδικασία αν εφαρμοστεί μία μόνο φορά το μήνα και για 4 μήνες σίγουρα περιορίζει τον πληθυσμό των βαρρόα σε ασφαλή επίπεδα για το μελίσσι και για τους επόμενους 2-4 μήνες. Και αν χρησιμοποιηθούν 2 κηρήθρες ανά μελίσσι, εξασφαλίζουμε θετικό αποτέλεσμα για ένα χρόνο. Και είναι ακόμα διαπιστωμένο, ότι αφαιρώντας 2 κηρήθρες κάθε μήνα από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο, μειώνονται τα βαρρόα 10 φορές από αυτά του μάρτυρα και ανεβαίνει η παραγωγή μελιού.
Επομένως πρέπει να αναφέρουμε και τα χρήσιμα για τις παγίδες αυτές του βαρρόα ότι:
Α) Φύλλα κηρήθρας με σχηματισμένα κηφηνοκελιά ,που μπορούμε να παραγγείλουμε από το εξωτερικό μέσω διαδικτύου. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και δικές μας κηφηνοκηρήθρες από την αποθήκη μας. Να τις κρατάμε, είναι χρήσιμες.
Β) Τοποθετούμε 1-2 κηρήθρες σε κάθε μελίσσι και τις αφαιρούμε μετά 4 εβδομάδες, αφού χρειάζονται ορισμένες μέρες να γεννήσει η βασίλισσα και μετά άλλες 24 μέρες για να εκκολαφθούν οι κηφήνες. Αλλά το πρόγραμμα αυτό πρέπει να εφαρμόζεται απαράκλητα, γιατί αν δεν εφαρμοστεί τότε κάνουμε καλλιέργεια – παραγωγή των βαρρόα (αντί μείωσης). Τι κάνουμε όμως αυτές τις κηφηνοκηρήθρες-παγίδες των βαρρόα: Προτείνεται θανάτωση με θέρμανση ή ψύξη και καθαρισμός με ένα πιρούνι του ξεμελίσματος. Να προσθέσει όμως και η ιστοσελίδα μας κάτι απλούστερο, σύντομο δοκιμασμένο και αποτελεσματικό ,που είναι η τοποθέτησή τους κατά σειρά σε επαφή, με τον κηρηθροφορέα κάτω και εκτόξευση νερού από το οικιακό μας δίκτυο ύδρευσης με την ελεγχόμενη αναγκαία πίεση ,που διανοίγει τα σφραγίσματα των κελιών και αφαιρεί τους κηφήνες με τα προσκολλημένα τους βαρρόα (προσωπική εμπειρία ,πρακτική,σύντομη και χωρίς καταστροφή των κηφηνοκηρηθρών).
Όταν δεν υπάρχουν οι κηφηνοκηρήθρες μπορούμε την κατάλληλη εποχή του χτισίματος να αποκτήσουμε όσες χρειαζόμαστε, δίνοντας στα μελίσσια συρματωμένα πλαίσια με μια στενή λωρίδα φύλλου προσαρμοσμένη στον κηρηθροφορέα, για αρχή χτισίματος και συνέχιση κηφηνοκηρηθρών.
Ανάλογα λοιπόν με το δυναμικό του μελισσοκομείου ,πρέπει να εξασφαλιστούν διπλάσια πλαίσια-παγίδες ,για να λειτουργήσει μια οριζόντια διαδικασία σε όλο το μελισσοκομείο.
Όμως αυτές οι κηρήθρες-παγίδες πρέπει να μαρκαριστούν στον κηρηθροφορέα τους ,με τον αριθμό της κυψέλης τους, για να θυμίζουν το ρόλο της απόσυρσής τους.
Σε περίπτωση που δεν επιλέγεται η μεταφορά τους στο σπίτι για αφαίρεση του κηφηνογόνου με εκτόξευση πιεσμένου νερού και καθαρισμού τους, μπορεί να αποκόπτονται επί τόπου στο μελισσοκομείο, αρχίζοντας οριζόντια με κόψιμο μαχαιριού, κοντά στον κηρηθροφορέα και συνέχεια σε κάθε συρμάτωση, να αποσυρθούν τα τεμαχισμένα και να χρησιμοποιηθούν για παραγωγή κεριού. Που όμως είναι ασύμφορη διαδικασία ,αφού (διαπιστωμένα) 200 τέτοιες κηρήθρες, αποδίδουν μόνο 4,5 κιλά κερί Και το χειρότερο είναι ότι θα χρειαστεί να επανακτιστούν άλλες κηφηνοκηρήθρες από τα μελίσσια.
Οπότε δεν συμφέρει να καταστρέφονται οι χτισμένες, που υπάρχουν και άμεσα μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν, για τον ίδιο σκοπό.
Αλλά να σκεφθούμε και κάτι άλλο: Ότι αυτή η καθυστέρηση στην επανατοποθέτηση των κηφηνοπαγίδων, εκτρέπει σίγουρα τα βαρρόα να πολλαπλασιαστούν σε εργατικά κελιά, που είναι λάθος χειρισμός.
Η επαναφορά των κηφηνοπαγίδων πρέπει να γίνεται στο ίδιο μελίσσι ,για αποφυγή μετάδοσης ασθενειών και γι’ αυτό πρέπει να έχουν τον αριθμό της κυψέλης τους. Όταν ολοκληρωθεί η καταπολέμηση των βαρρόα οι κηφηνοπαγίδες μπορούν να τοποθετηθούν σαν ακριανά πλαίσια για αποθήκευση μελιού και η χρησιμοποίησή τους ξανά μειώνει την τάση των μελισσιών να χτίσουν κηφηνοκηρήθρες σε άλλο σημείο, αφού έχει ικανοποιηθεί η ανάγκη τους αυτή, που είναι όφελος και του μελισσοκόμου.
Όμως και από πλευράς βασιλοτροφίας ,που γίνεται εμβολιασμός, εκκόλαψη βασίλισσας και σύζευξης, αυτή η διαχείριση καταστροφής των κηφηνοπαγίδων από τον βασιλοτρόφο, μήπως αντί καταστροφής ,του προσφέρεται η ευκολία βελτίωσης του γενετικού υλικού στο μελισσοκομείο ,όταν μπορεί να αφαιρεί κηφηνοκηρήθρες, από μελίσσια που δεν είναι αποδοτικά ,για να καταστρέφει τα βαρρόα που περιέχουν,αλλά χρησιμοποιεί τις κηφηνοπαγίδες από άριστα μελίσσια για να τα συνδυάσει με διαδικασία πτήσεων σύζευξης.
Αλλά η εφαρμογή μιας τέτοιας εξειδικευμένης διαχείρισης Και πέρα από όλα αυτά, πρέπει να θυμόμαστε τα εξής:κηφήνοκελιών μειώνει την καταπολέμηση των βαρρόα,οπότε πρέπει να χρησιμοποιηθεί εναλλακτική εφαρμογή κατάλληλης μεθόδου.
Και πέρα από αυτά πρέπει να θυμόμαστε τα εξής:
Μια γεμάτη κηφηνοκηρήθρα, που αφαιρείται κάθε μήνα, μπορεί γενικά να διατηρήσει το ποσοστό προσβολής από βαρρόα σε επίπεδο μη επιβλαβές για τα μελίσσια.
Δυο γεμάτες κηφηνοκηρήθρες θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα.
Δυο κηφηνοκηρήθρες που αφαιρούνται κάθε 2 εβδομάδες θα είναι η καλύτερη λύση.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ : Μη ξεχνάμε να αφαιρούμε τις κηρήθρες στις 4 εβδομάδες, γιατί τότε εκτρέφουμε βαρρόα εμείς.
(ΠΗΓΗ: Μελισσοκομική επιθεώρηση Μαίου- Ιουνίου 2008 σελ.158-161)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου